113
Kendiliğinden çözülüyor
Meydan kendisini yutuyor
Bir mağara ağır ağır kapatıyor ağzını
Şafak yontucular doğruluyor
Ellerinde sevinç mızrakları. (YGG, 18)
Burada deniz, ağzını ağır ağır kapatan bir mağaraya
benzetilmektedir. Bölüm baştan sona izlendiğinde,
meydanlarıyla birlikte suya gömülen bir şehrin zım-
nında ölüm tamamlanmaktadır. İkinci açılım, top-
rağın (dünya, bu hayat, bu insanlar) üstündeki teh-
likeden çocuğun o şehirle birlikte suya gömülerek
kurtulmasıdır. “
Kendiliğinden çözülüyor
” mısrasın-
daki çözülen şeyi hayat olarak yorumlamak müm-
kündür. Mağara kapanmış, hayat bitmiştir. Bundan
dünya sevinç duymaktadır. Burada asıl acı veren
husus budur, son iki mısradır; çünkü dünya bu
manzara karşısında elinde “sevinç mızrakları” tut-
maktadır. Bu manzara aynı zamanda öznenin “sert”
yalnızlığını göstermektedir. Ona acı veren hususu
“dünya”yla paylaşamadığını göstermektedir. Bu
öbekteki deniz simgesinin işleviyle bir önceki öbek-
teki gökyüzü simgesi birbirine iyice yaklaşmaktadır.
Kadının, gökyüzüne tutunmak şeklindeki konuş-
ması neyi aradığını bilmemekle tamamlanmaktadır.
Adam bunu yeri göğü parçalayan bir ölüm isteğiyle
cevaplamaktadır. Adamın cevabı sebepsiz bir şiddet
patlamasıdır.
Yukarıdaki bölümü, “
Bir şehir yükseliyor denizden
/
Yosun bağlamış minareleriyle
,” mısralarından hareket-
le tarihsel bir çerçevede değerlendirmek ve bu bölü-
