105
ni salık vermiştik. Şu anda kesin hatırlayamıyorum,
acaba Cahit bizzat kendisi mi postalamıştı şiirleri-
ni, yoksa kendisinden alıp biz mi postalamıştık? Bir
süre sonra dergide Cahit’in şiiriyle ilgili bir yorum
yayımlandı. Aynı dergide benim gönderdiğim öy-
küler için de bazı yorumlar vardı. Ben o yorumlar-
dan birisinde söylenen bir tavsiyeyi oldukça ciddi
bulmuş ve kendimi ona göre yönlendirmeye çalış-
mıştım. Ama Cahit’in bu tür yönlendirmelere o za-
manlar bile prim vermiş olabileceğine ihtimal ver-
miyorum.
İkinci Yeni hengamesinin patlamasından öncele-
ri bile Cahit’in şiiri, kelimelere dayanan berrak-
lıktan ve vuzuhtan uzak bir atmosfer içindeydi.
Cahit’in ben hep içinden geldiği gibi, tasarlamadan,
kurgulamadan yazdığını düşünmüşümdür. Yani o
ilham denilen şey tecelli ederdi Cahit’te. Bu yara-
dılışta olan birisi için tavsiyelerin, yönlendirmenin
para etmeyeceği aşikârdır. Bu şair ya şair olur ya da
sadece abesle iştigal ederek vakit geçirmiş olurdu.
Cahit, şair oldu. Şairliği kesbî değil, vehbîdir. Bu
şüphesiz ki Cahit’in çalakalem ve aklına estiği gibi
yazmış olduğu anlamını taşımaz. Onun bazı şiirle-
ri ve edebiyat çalışmaları üzerinde yıllarca süren ön
çalışmaları olduğunu biliyoruz. Ama şiirine öykü-
süne bir kez başladı mı o artık genellikle önceden
çizdiği programına uymaz, fakat o program yazma
sürecinde Cahit’in ilhamına kendisini adapte etmek
zorunda kalırdı. Bunları Cahit’le otuz küsur sene
devam eden dostluğumuzun tecrübelerine dayana-
rak söylüyorum.
