96
İkizi Alâeddin Özdenören’in Sesinden Rasim
Özdenören
Aslında kardeşin kardeş hakkında konuşması zor-
dur. (…)
İkiz olduğumuz için birbirimize söz geçiremezdik.
Sık sık ve öldüresiye kavga ederdik. Böyle zaman-
larda babaannem, bizi bir odaya kapatır, kapıyı üs-
tümüze kilitler,
hâlinizi görün,
derdi. Bitap düşün-
ceye kadar kavgadan sonra, bir de oturur, kimin
haklı kimin haksız olduğunu çözmeye çalışırdık.
Ardından barışırdık. Rasim’le hiç küs durduğumuz
olmamıştır diyebilirim.
Yaşadığımız hayat buna mı zorluyordu bizi? Evet,
benim şairliğe başlayışım okul öncesi çağıma aittir.
Zannımca, Rasim’in başlayışı da öyledir. Elif cüzü
okumak için hocaya gönderilmemiz, orada olup bi-
tenler, okuduğumuz ilahiler, ila ahire... Sonra, nine-
mizin bizi uyutmak için anlattığı heyketler (masal-
lar), onun tanrı, cennet, melek tasavvurları, gonco-
loz hikayeleri...
Altı, bilemedim yedi yaşındayız. ‘Şimdi okullu ol-
duk.’ Sakarya İlkokuluna yapılıyor kaydımız; ba-
yındırlık memuru babamız Hakkı Bey, biz ikizleri
bir müstahdemine emanet etti. Kaydımızı alan okul
müdürü Nurettin Bey ise ikizlerin ‘bir’ olmasını aynı
sıraya oturtarak sağlamaya çalıştı. Peki bu mümkün
müydü? Bir ihtimal: Çünkü okuma yazmayı söküşü-
müz, okuldaki başarımız aynı derecede olduğundan,
hep ilk ikide oluyor ve hep aynı dereceleri beraber
paylaşıyorduk. Beraberliğimiz el ele tutuşup ev-o-
