137
ğınık, kafası karışık, hafızası bulanıklar için bir kez
daha hatırlatıyor bu fotoğrafı Ahmet Kekeç:
“Akif
abiyle bir kez, belki de birçok kez Kanal 7’de görüştük ve
her defasında oturup Urfa’dan, Zübeyir Yetik’ten, Nihat
Armağan’dan, Edip Gönenç’ten konuştuk. İnce, kibar,
naif bir insandı. Şairdi… Bir gün Ankara’da, sendika
merkezinde ziyaretine gitmiştik. Ne var ne yoktu? Edip
Gönenç’in büyük bir “çağ romanı”na hazırlandığını söy-
lemiştim. İşte bu vardı. Sevinmişti. Şimdi utançla andı-
ğım yeniyetme zamanlarımızda “Mahşerin dört atlısı”
der, galiba biraz da dalgamızı geçerdik erken günahı, o
yoksunluk içinde “Mavera” gibi sanatçı tecessüsünü
ayakta tutan bir dergiyi çıkarıp umumun istifadesine
sunmak olan o güzelim insanlarla. Bugün kırka merdi-
ven dayamış edebiyatçı makulesi onlara, onların taşıdığı
sanat-edebiyat iklimine çok şey borçludur.
38
Kasım 2014’te ebedi âleme yolcu ettiğimiz şair ve ya-
zar Vahap Akbaş’ın da “abi” dediklerindendi Akif
İnan. Tanışmaları Cağaloğlu’nda
Mavera
dergisinin
bulunduğu handa gerçekleşmiş ilk kez. 1982 yılında.
Ankara’dan İstanbul’a gelmiş. Vahap Akbaş o gün-
kü heyecanını şöyle anlatıyor:
“Şahsıyla, Mavera’yla,
edebiyatımızın ve ülkemizin ahvaliyle ilgili bir dizi soru
dolaşıyordu aklımda. Ama o sormama fırsat vermiyordu.
Karşısındakini ölçülü olmaya zorlayan bir tavrı vardı. Yüz
hatları, duruşu, konuşması bunu sağlıyordu. “Edep se-
nin sabır benim derimdir / Askerler üretir sessiz ve derin”
mısraları geçivermişti aklımdan. O, bir ağabey sorumlu-
luğuyla bize sorular soruyordu. Sorularının içeriğinde ve
soruluş biçiminde birer uyarı, yönlendirme saklıydı âdeta.
38
Yeni Şafak Gazetesi,
08 Ocak 2000.
