314
KAMP LİDERLİĞİ
Ateş tutuşturmak için kullandığınız yanıcı maddeden alevi kolayca alıp, yeterince
güçlü yanarak odununuzu da tutuşturacak olan çıraya ihtiyacınız olacaktır. En
iyi sonucu almak için çırayı bölerek kullanın ve boyutları kibrit çöpü ile serçe
parmağınız arasında değişecek ufak parçalara ayırın. Sedir veya kâğıt huşu en
iyisidir ancak tüm huş ağacı türleri en az ıhlamur, lale, sumak, beyaz çam ile diğer
tüm çam türleri, ladin, pelesenk ağacı ya da dişbudak yapraklı akçaağaç kadar işe
yarar. Ayrıca, sedir veya baldıran ağacının kabukları da işe yarar.
Yakacak odun,
ikisinin de kampçılıkta belirli kullanımları olan sert ve yumuşak odun
olmak üzere ikiye ayrılır. Kereste endüstrisi sadece çam ağaçlarını ve diğer kozalaklı
ağaçları yumuşak odun sınıfına sokar ancak, geniş yapraklı ağaçlar (yapraklarını
her yıl döken ağaçlar), sert odunlar olarak kabul edilir. Yumuşak odun ile sert odun
arasındaki ayrımı yapmak için elinize alın ve ikisinin ağırlığını avucunuzda tartın.
Sert tahtalar daha yoğun ve ağırdır. Yumuşak odunlar çabuk ve canlı bir şekilde
yanarlar, iyi çıra görevi görürler. Hızlı kaynatma veya pişirme sağlamak için çabuk
alev üretirler ve kamp ateşi etrafında toplanıp eğlenmeye yarayacak türden parlak
bir şekilde yanarlar. Uzun süreli pişecek yemeklerde ve uzun süre yanması istenen
ateşlerde sert odunlar tercih edilebilir. Yavaş alev alırlar bu yüzden başlangıçta
aralarına yumuşak odunlar karıştırılmalıdır. Tutuştuklarında uzun süre yanarlar ve
aynı şekilde uzun süre boyunca sıcak kalan korlar için iyi bir yatak işlevi görürler.
Kayra, meşe ağacı ve çınar ağacı genellikle en iyi sert ağaç türleri olarak kabul
edilirler.
Seçim Yapma
Yakılacak odunları iyi ayırt ederek seçim yapmalısınız. Yeşil odun nemli yapısından
ötürü nadiren iyi yanar. Diğer taraftan, fazla eski odun da ısı üretimi niteliğini
neredeyse kaybetmiştir. Akıllıca yapılacak bir kaç deneme size, seçimlerinizde
başarılı olmanızda yardımcı olacaktır.
Ormanın zemini her zaman nemi tutar bu yüzden en kurak havalarda bile, yerdeki
dallar nemli olabileceğinden yakılacak odun niteliği olup olmadığı kesin değildir.
Kalabalık bir ormanda yetişen her bir ağaç diğer komşularıyla, hep daha yükseğe
çıkıp güneş ışığını mümkün olduğunca fazla alabilmek için mücadele hâlindedir.
Ağaç büyüdükçe altta kalan dalları çok az güneş ışığı alır ve bu yüzden sıklıkla
ölürler. Ağacın altındaki konumları onları şiddetli fırtınalar dışında oldukça kuru
tutar.
Kuruluğunu ölçmek için odunu kırın. Küçük, kuru çubuklar çat diye ve temizce
kırılır. Islak ya da yeşil olanlar bükülür ve sonunda uçları çentikli kalacak biçimde
ayrılırlar. Geniş, kuru çubuklar elinizdeyken sağlam ve ağır hissi verir ve sert bir
şekilde kayanın kenarına çarptığınızda büyük ihtimalle kırılacaktır. İkisini birbirine
vurduğunuzda ıslak ya da yeşil bir çubuğun çıkarttığı donuk sesin yerine, net, güçlü
bir ses çıkartırlar. Sert bir darbeyle vurduğunuzda kırılan ya da ufalanan çubuklar
çürümüştür ve ateşe koyduğunuzda sadece alevsiz yanarlar ve duman çıkarırlar.
Canlı bir ağaçta hâlen asılı olan kuru dallar yerine zemine düşmüş parçalar
kullanılmalıdır.
Odunu hazırlamak için balta kullanmayı gerektiren uygulamalar farklılık gösterir.
Eğer yapabiliyorsanız, odunu ya da çubuğu elinizle veya ayağınızın altında kırmak
sağduyulu bir davranıştır. Büyük odun parçalarını da ateşin üzerine koyup kısmen
yandıktan sonra kesmekten kaçının. Öte yandan, balta kullanma becerisi uzun odun
parçalarını ayırmak için büyük bir önem taşır. Ancak
en önemli kural, bir makine ya
da alet yardımı olmadan kıramayacağınız odunları yakmamaktır.
