SU GİBİ AKAN
GENÇLİK YILLARI
Arif AY
- 137 -
“Bakınız Sayın Ay, bir dakikada şu kadar bit saydım.” Evet,
rakam korkunçtu. Türkiye’de fert başına düşen milli gelirin
milyar katı bir rakam çıkıyor karşımıza. Bir avuç sömürücü-
nün alın teri ve emek gaspını bu tablo ortaya koymaya yetiyor.
“Sayın Ay, uygun adım yürüyeceğiz. Bir, iki, üç. Rap rap rap
rap. Bağdat Caddesinden Bostancıya doğru uygun adım yü-
rüyen iki insan. Durup, bize bakanların şaşkınlığını sanırım
hiçbir psikiyatri uzmanı çözemez.
“Liseyi bitirince, artık okutamam seni” dedi babam. “Astsubay
okullarına falan gir” dedi. Ben de Hava Astsubay Okuluna
başvurdum. Lise mezunlarına altı ay eğitimden sonra rütbe
veriyorlar. Sınava çağırdılar. İzmir Gaziemir’de önce yazılı sı-
nav yaptılar, sonra da çakıllı bir arazide onar kişilik gruplar
halinde koşturdular. Koşulardan sonra da subaylardan oluşan
jüri önünde sözlü sınavdan geçtik. Spor ayakkabım olmadığı
için o taşlı arazide yalınayak koşarken ayağıma batan çakıl-
lardan canım öyle yanmıştı ki acısını hâlâ hissederim. Bir ay
sonra kazandığıma dair bir yazı geldi köyden. Yazıda kayıt için
gerekli evraklar ve tam teşekküllü askerî hastaneden rapor is-
tiyorlardı. En yakın askerî hastane Kayseri’deydi. Kayseri’ye
gittim ve hastaneyi buldum. Tepeden tırnağa muayeneden
geçtim. En sonunda akciğer filmi çekildi. Bir saat sonra filmi
almaya gittiğimde filmi çeken başçavuş, kederli bir ifadeyle
“Senin ciğerlerin kötü, bu durumda seni okula almazlar” dedi.
Öyle sıhhatliydim ki şaşırdım kaldım. “Ne varmış ciğerlerim-
de?” dedim, “Sen veremsin” dedi. “Niğde’de dispanser var,
oraya git, sana parasız ilaç verecekler, onlarla tedavi olursun”
