115
Cahit Zarifoğlu, çevresiyle nasıl bir iletişim içerisindey-
di?
Kimseye şirin görünmek için davranışlarını değiş-
tirmezdi. Tavır koyardı. Evet’i ve hayır’ı her zaman
aynı rahatlıkla söyleyebilirdi. Bunların sonuçlarına
da katlanırdı. Hayır diyeceği yerde evet dediğinde
kendisine kolaylıklar sağlanabileceğini bilmesine
rağmen doğru bulmadığı şeye hiçbir zaman evet de-
mez, hayır demenin zorluklarıyla baş başa kalmayı
tercih ederdi.
İçe kapanıktı, ketumdu, sır vermezdi, şikâyet etmez-
di. Herkese aklına göre hitap ederdi. Bu yüzden de
herkes onu farklı yanlarıyla tanırdı. Türkiye’deki de-
ğişik edebiyat çevreleriyle kişisel bir ilişki kurmadı,
kurmak da istemedi. Ama bu tür ilişkilerin objektif
bir düzlemde yürütülmesi gerektiğine inanırdı.
Çocuklarla ve yaşlılarla kolayca ahbaplık kurardı.
Onları elinden geldiği kadar hediyelerle sevindir-
mek isterdi. Pahalı bir hediyeyle gelmeyi düşünüp
hiç hediye getirmemektense bir şeker parçasıyla, bir
sakızla olsun çocukların gönlünü alır, sakızı bile
icabında çocuklar arasında paylaştırırdı. Onun bu
tavrını aslında önemli sayılan işlerde de görebiliriz.
Büyük projeler kurup onu hiç gerçekleştiremeden
âtıl durmaktansa işe yapabileceği kadarıyla teşeb-
büs eder, yapabileceği kadarını da mutlaka gerçek-
leştirirdi. Böyle durumlarda zorlaştırmaz kolaylaş-
tırırdı.
Büroya veya kitabevine uzaktan gelebilecek ziyaret-
çilerin olduğunu düşünerek büroda ve kitabevinde
