123
dedi. “Tek tek birer şahsiyet istidadı gösteriyorsu-
nuz. Deminki sözlerim toplum içindir. Cemiyet mü-
cerrettir.” dedi.
Televizyonda uzay filmi gösterilirken onunla ilgili
olarak
“bunlar insan fantezisi ile alay etmektir”
şeklin-
de konuşurken üç yaşındaki torunu
“bunlar benim
oyuncaklarım”
demiş.
“Tam isabet, tam teşhis”
diyor.
Üstad
“Meçhulü arayan zekâ budur işte!”
diyor. Necip
fazıl batılılardan Wagner’e benziyor. O da çelik gibi
sinirleri olan bir hoş dehadır.
Merdiven inerken adımını birden peydahlanan bir
boşluğa attığını görüyorum. Ama bir melek bu adı-
mını onun dengesini bozmadan düzeltiyor ve basa-
mağa koyuyor.
İnsanların hayran oldukları kimselere her hareket-
lerinden bir anlam çıkarma yarışına girdiklerini bi-
liyorum. Zarifoğlu’nun Üstad’ı adımlarına kadar
dikkat etmesi de bunun açık bir göstergesi.
Necip Fazıl’ı on beş-yirmi dakika dinleyen biri ken-
di dünyasının ne kadar küçük, değersiz olduğunu
derin derin anlar. Sohbetlerin, büyüklerin dizleri-
nin dibine oturmanın neler ifade ettiğini anlıyorum.
Tasavvuftaki sohbet medeniyetini anlıyorum.
Bu son paragrafta Üstadın benim de hayran oldu-
ğum özelliklerini ne yazık ki birkaç yıl sonra (ama
çok da geç sayılmaz) Üstad Necip Fazıl’ın
‘Kafa
Kâğıdı’
eserini okuduktan sonra daha iyi idrak ede-
ceğim.”
37
37 Cahit Zarifoğlu;
Yaşamak
, Akabe Yayınları, İstanbul 1980.
