GENÇLİK ARAŞTIRMALARI DERGİSİ
181
Türkiye’de Kırsal Gençlik Açısından İstihdam ve Tarımsal İstihdamın Geleceği
13. Kapalı Kırsal Toplum Yapısı:
Gençler açısından özellikle kuşak çatışmasına, yenilik-
lere kapalılığa ve toplumsal cinsiyet ayrımına neden olmaktır. Bu ise gençlerin kırdan
uzaklaşmalarında, iş imkânı olsa bile, en önemli nedenlerin başında gelmektedir.
14. Kırsal Gençlerin Nitelikli İstihdama Cevap Veremeyen Eğitim Düzeyi:
Kapalı top-
lumsal yapı ve mevcut eğitimin kırsal insanlar tarafından çok tercih edilmemesine bağlı
olarak nitelikli istihdama cevap verecek eğitime sahip kırsal genç sayısı yüksek değil-
dir. Özellikle toplumsal cinsiyet açısından kadınların eğitim düzeyleri de erkeklere göre
düşüktür.
15. Kırsal Gençlerin Eğitim ve Mesleki Bilgiye Ulaşım Zorlukları:
Kırsal toplumun ken-
dine has sosyo-ekonomik ve coğrafik özellikleri nedeniyle bilgiye erişim zordur. Eğitim
düzeyinin düşüklüğü de bilgiye erişmede ayrı bir sorundur. Bu durum iş, eğitim, destek
vb. mevcut fırsatların gençler tarafından değerlendirilememesine neden olmaktadır.
16. Toplumsal Cinayet Eşitsizliği:
Kırsal alanda hemen hemen tüm konularda, ataer-
kil yapının da etkisiyle toplumsal cinsiyet eşitsizliği mevcuttur. Kadın aleyhine işleyen
miras hukuku, kadınların arazi üzerinde söz sahibi olamaması, eğitim hakkından ya-
rarlanamaması, çalışma açısından özgür olamaması vb. tüm konular kadın işgücünü
olumsuz etkilemektedir. Bu da genç kadınların işsizliğinin arkasındaki en önemli et-
menlerden biridir.
Kısaca kırsal alanların sahip olduğu sosyo-ekonomik yetersizlikler (itici güçler) gençlerin
en önemli işsizlik nedenleri olarak özetlenebilir. Bunun bir sonraki boyutu ise kentin çekici
yönleri ve iletici güçler sayesinde gençlerin kırdan kente göç etme eğilimlerinin artmasıdır.
Kırsal kesimin itici ve kentin çekici faktörleri soncunda kırsal gençlerde kırsal alanları ve
tarımı terk etme eğilimleri oldukça yüksek düzeye ulaşmış olup cinsiyete göre de farklılık
göstermemektedir. Değişik araştırma sonuçları bu olguyu desteklemektedir. Adana köy-
lerinde yapılan bir çalışmada görüşülen orta yaş ve üstü üreticilerin % 81.7’si tarımsal
faaliyetleri sonuna kadar devam ettireceğini, çünkü başka bir işleri olmadığını ifade etmiş
ancak % 42.3’ü tarımsal faaliyetlerin çocukları tarafından devam ettirilme durumunun be-
lirsiz olduğunu ifade etmişlerdir (Kantar, 2000). Doğu Akdeniz Bölgesi İlleri’ne ait Türk,
Arap ve Muhacir köylerinde kadınlarla yapılan bir çalışmada (Davran ve Bektaş, 2010)
üçüncü kuşak genç kadınların tarımda çalışma oranları oldukça düşük olup (sırasıyla %
8.6, % 0.7 ve % 0.0) öğrencilerin ve ev kadını olanların oranı oldukça yüksektir. Kozan
iline bağlı bir köyde yapılan araştırmada (Davran ve ark., 2013/a) ise genç erkeklerin %
11.3’ü tarımsal faaliyetle ilgilenirken bu oran genç kadınlarda % 20.0’dir. Kadınların %
48.0’ı; erkeklerin ise % 57.0’ı tarımı terk etmek istemektedir. Yine Kozan İline bağlı sos-
yo-kültürel olarak farklılık gösteren Türk, Arap ve Muhacir köylerinde kadınlarla yapılan bir
başka araştırmada (Davran ve ark., 2013b), köylerin temel geçim kaynağı tarım olmakla
birlikte, genç kadınların hiçbiri tarımsal faaliyetlerle uğraşmamakta ve ev hanımı olarak
yaşamlarına devam etmektedirler. Ordu ili köylerinde Davran ve ark. (2015). yapılan bir
çalışmada kuşaklararası toplumsal değişme incelenmiş ve buna göre üçüncü kuşağın
