35
Statükoyu devam ettirmek. Statükoyu sevmiyo-
rum...
Tam istiklale kavuşacağımı umduğum anda göz-
lerimi kaybettim.
Bazen bir kuyuya benziyor hayat; kör, pis, ze-
hirli bir kuyuya. Boğuluyorum, ölüme koşacak
mecalim kalmıyor, kimseyi görmüyor gözüm.
Sevdiklerim yabancılaşıyor. Kitaplar tuğla olu-
veriyor birden. Dostlarımın sesini tanımıyorum.
Varlığım bir tele asılıyor. Bir kâbus bu, bir has-
talık... Gözlerimi kaybettikten sonra bu kuyuya
sık sık düştüm... İstediğini yapamamak, sakat-
lığımdan doğan bir acz... Acıları dev aynasın-
da büyüten rezil bir hassasiyetim var... Aczime
tahammül edemiyorum... Bugün işimden kovu-
labilirim. Ve hiçbir iş yapamam. Bu, hayatımın
perde arkasındaki ardı arkası kesilmeyen uğultu.
Yaratamıyorsun. Düşünce... düşünce berraktır,
sen düşünemiyorsun. Dış dünyadan kopmuş-
sun, iç dünyan hasta bir hayvanın korkularını
aksettiren ayna... kırık bir ayna.
Uyku ile uyuşukluk arasında rakseden bir hayat.
Beklediğim bir şey yok. Dersler tatsızın tatsızı.
Kendimi bir işe bağlayamadım. Felaket şurada
ki, günler de sınırlı. Çalışmam gereken saatlerde
paçavralaşmış bir idrakle baş başayım.
