134
Sizi Görmeliydim
Abdurrahman Cahit Zarifoğlu
-ACZ-
ismini, üniver-
site birinci sınıf öğrencisiyken rahmetli arkadaşım
Nazir Akalın’dan duymuştum. Zarifoğlu’ndan oku-
duğum ilk kitap
İns
’ti. Sizi Görmeliydim öyküsün-
den çok etkilenmiş, öykünün bir bölümünü defteri-
me yazmış, ezberlemiştim.
“Biliyor musunuz, müzik için fazla şansım olmadı. Klasik
müzik başlar başlamaz kapatılan radyoların yanında bü-
yüdüm. Lisede ikenbirmüzik dersinde hoca klasik bir parça
dinlettirmeye kalkmıştı, öğrencilere. Hatırlayabiliyorsam
öyküsü şöyle idi: Sezar, seferdeyken tahtına el konduğu-
nu öğrenir. Hırsla geri döner. Bir tepeden Roma görü-
nür, orada konaklar. Karanlık… Gün ağarınca saldırır
(…) Tabii plağı sonuna kadar dinlettirmediler. Ve hatır-
lıyorum, bir ara nedense gürültü yapılmadı... Sezar geri
dönüyordu. Sanıyorum ben de, dişlerimi sıkmış, şiddetle
nefes alarak onunla birlikte, aynı savaş arabasında, belki
de onunla aynı hacmi kaplayarak Roma’ya dönüyorduk.
Atın sağrısında işleyen adalelerden birinde müzik hocası-
nın gözlüklü yanıp sönen çehresi. Koşuyorduk Roma’ya,
hırsla ve o durumda insanın arkasında sürüklediği büyük
ordu umurunda olmuyor, içimizdeki öfke ve kalleşliğe uğ-
ramış olma acısı tek başına Roma’yı yeniden ele geçirme-
ye yeterli görünüyor... Önümüzde son bir tepe kalmıştı,
üzerine geldiğimiz an Roma görünecekti. O anda içimizi
kasırga gibi dağıtan korkuyu anlatamam.
Ya Roma yoksa!.. O mutlaka orada olacak olan Roma ye-
rinde yoksa ne yapardık. Yıldırım hızıyla, savaş arzusu-
na, öfkeye, yırtıcılığa ve melankoliye dönüşen o azgın güç,
