Gençlik ve Spor Bakanlığı - page 29

24
KAMP LİDERLİĞİ
Kampların Gelişim Süreçleri
Düzenlenen ilk kamplar Dimock (1950) tarafından zamanın temel vurgusuna göre
üç gelişim dönemine ayrılmıştır. Bu dönemler: 1) eğlence dönemi, 2) eğitimsel
dönem ve 3) sosyal oryantasyon ve sorumluluk dönemi. Ramsing (2007), 1970
sonrası dönemin yeni yönelimler dönemi olarak düşünülebileceğini önermiştir. 2000
yılından beri olan eğilimlere göre, düzenlenen kampların mevcut gelişim süreci
‘kampların sonuç odaklı dönemi’ olarak düşünülebilir. Her akımda olduğu gibi bu
dönemler için de kesin tarih belirtmek mümkün değildir, çünkü dönemler her zaman
yavaş yavaş gelişme gösterirler ve birbirleriyle çakışırlar. Ayrıca, liderler arasında
tam bir fikir birliği ve çeşitli kampların program ve uygulamaları konusunda da tam
bir benzerlik yoktur.
Eğlence Dönemi (1861-1920)
İlk kamplar daha çok kampların gençlere doğal çevreyle iç içe olabilme fırsatı
vereceğini ve onları şehirlerin potansiyel tehlikelerinden uzak tutacağını düşünen
bilinçli ve yardımsever insanlar tarafından destekleniyordu. Çetin doğal yaşamın
gençleri fiziksel açıdan güçlendireceğine ve onları sağlıklı ve eğlenceli aktivitelerle
meşgul edeceğine inanıyorlardı. İncil çalışmaları programda önemli bir yer tutuyor,
manevi ve dinî değerlere büyük önem veriliyordu. İlk liderler kabakulak ve kızamık
gibi hastalıkların sadece hasta kişilerle temasla bulaşabileceğine inanıyorlardı. Mali
kazanç önemli değildi, ancak mali imkânların yetersizliği çoğu kampın erkenden
kapanıp gitmesine de yol açtı.
Genellikle bir ya da iki yetişkin, 40 ya da 50 kişiyle ve ellerindeki yetersiz
miktardaki araç gereçle geziye gidiyordu. Geziler, genellikle bencil olmayan,
sempatik ve anlayışlı, insancıl liderlik anlayışına sahip, iş ve oyun ortamlarındaki
ilkeli tutum ve yaklaşımlarından dolayı gençlerin saygı gösterdiği ve hayranlık
duyduğu, güçlü liderlik vasıflarına sahip kişiler tarafından idare ediliyordu. Ralph
Waldo Emerson’ın “her kurum bir kişinin uzun gölgesinden başka bir şey değildir”
şeklindeki ifadesi bu dönemin kampları için kesinlikle uygundur.
Kampçılık hareketi katılımcı çekmek konusunda yavaş kalıyordu. 1900 yılında 25-
60 arasında kamp bulunuyordu.
Eğitimsel Dönem (1920-1930)
Önemli değişimler genellikle savaşlardan sonrası olur. Birinci Dünya Savaşı sonrası
da farksız değildi. Yöntem ve programlardaki değişimlerle kampların sayısı hızla
bir şekilde arttı. Psikoloji ve akıl sağlığı alanlarına verdiği önemle
ilerleyici eğitim,
her çocuğu önceden tasarlanmış belli bir kalıba sokmaya çalışmak yerine onların
ihtiyaçlarını karşılamaya vurgu yapıyordu. İlerleyici eğitime uygun olarak, kamplar
okul müfredatını genişleten drama, güzel sanatlar, el sanatları, dans ve müzik gibi
aktiviteleri programlarına ekledi.
Kampçıya ait günün hemen hemen her saati katı bir şekilde bölümlenmişti ve
kampçılar okulda yer aldığı programlarına uygun olarak sınıflara konuluyordu.
Gelişmiş bir ödül sistemi içinde rekabete genellikle önem veriliyordu. İşin
felsefesindeki bu değişikliğin nedenlerinden birisi, yeni test yöntemlerine göre
kişilik, karakter ve ruhsal gelişimin, doğru kişilerle etkileşim yoluyla değil, en iyi
sonucu almak üzere çok iyi planlanmış programlar yoluyla öğretilmesi sayesinde
mümkün olacağı düşüncesiydi. Bu düşünce, 21. yüzyıl kamplarının ortak özelliği
olan bilinçli ya da amaçlı programlamanın öncüsü olmuştu.
1...,19,20,21,22,23,24,25,26,27,28 30,31,32,33,34,35,36,37,38,39,...374
Powered by FlippingBook