82
be pantolon da yeni yıkanmıştı. Annem gö-
rürse öldürür beni. En iyisi bugün eve git-
memek... Evet evden kaçtığım gündü o gün,
hatırladım...
H- Yahu birader hiç mi güzel anın yok ço-
cukluğunda? Onu düşün…
K- Var Hacivat olmaz mı? Bak dinle… Be-
nim çocukken hiç şekerim olmamıştı... Son-
ra bir gün çocuğun biri horoz şekerini yere
düşürdü... Kirlendi diye almadı... Saklanıp
gitmesini bekledim... Çocuk gidene kadar ka-
rıncalar şekeri sarmıştı bile... Ama kimin
umurunda? İbiği kopmuş horoz şekerini kaptı-
ğım gibi çeşmeye koşuyorum... Benden büyük
bir çocuk şekeri aldığımı gördü, o da peşim-
den koşmaya başladı.... Hem kaçıyordum hem
karıncaları çırpıyordum... Çocuk sonunda en-
semden yakaladı. Ben de hemen şekeri ağzıma
attım... Çocuk kafama vurdu şeker ağzımdan
fırlayıp toprağa düştü... Hemen kapıp tekrar
attım ağzıma çok tozlu ve tatlıydı... Çocuk
şekerin sapını yakalayıp hızlıca çekti, sal-
lanan ön dişim yerinden çıktı, başladı kana-
maya... Çocuk kanı görünce bayıldııı...
H- Yeter Karagöz’üm bende bayılacağım şim-
di.
K- Dur dur bak sonra...
H- Aman sonrası da kalsın öncesi de bu
nasıl güzel anı Karagöz’üm telef olmuşsun
yahu!
K- Öyle deme Hacivat. Tamam dayak da ye-
dim, karınca da yedim, toprak da; ama şeker
